Hamburg, 28-09-2019 

Dat is pech, WK weg

Maanden lang keek ik uit naar deze dag, het begin van ons avontuur in Malmö. De afgelopen maanden zag mijn trainingsschema er intenser en voller uit dan ooit. Ik ben de laatste maanden niet altijd even sociaal geweest en bijna al mijn vrijdagavonden bracht ik door in mijn sport legging. De laatste weken trainde ik voornamelijk de skills die ik dit weekend zou tegenkomen. Zo ook afgelopen maandag, 5 dagen voor het WK begon. 

Toen ik uit het niets de grip verloor bovenin de pull up. En daar ging ik. Toen ik achterover viel op mijn rug terwijl m’n benen nog in de lucht bleven zweven. Wat een schrik als je zo een klap op je rug krijgt, en niet alleen ik schrok. Al mijn lieve team mates stonden binnen enkele seconde om me heen. Lichte paniek sloeg toe, want ten eerste voelde ik pijn in m’n rug en wist ik even niet hoe ik op moest staan. Langzamerhand kwam ook het besef dat dit wel eens het einde van mijn WK avontuur kon betekenen. 

Gelukkig viel ‘de schade’ uiteindelijk allemaal enigszins mee en kom ik weg met slechts een kneuzing op twee plekken in m’n rug. Maar helaas werd mijn vermoeden wel werkelijkheid, voor mij geen WK in 2019.  

M’n hart voelt wel een beetje gebroken, maar wat een heleboel goed maakt is dat onze heldin Naomy voor mij in kan vallen! Wat betekent dat de rest van het team wel kan vlammen! En ik ga mee, om mijn team natuurlijk aan te moedigen en zodat ik de ervaring toch niet hoef te missen. Met wat pijnstillers achter m’n kiezen, een paar bezoekjes aan de HAP, dokter en fysio ben ik alvast bezig met het opwarmen van mijn stembanden. 

Inmiddels zijn we ongeveer op de helft van de reis, in Hamburg, aangekomen bij ons appartement. Straks nemen we een duik in het zwembad, of misschien beter gezegd, laat ik mezelf het zwembad in hijsen door Sebas en kan de vakantie beginnen.

Ondanks dat het een flinke domper is, wil ik er het beste van maken en dat gaat tot nu toe erg goed! Martijn, Carly en Sebas zorgen ontzettend goed voor me en iedereen is super betrokken. Bovendien heb je niet altijd invloed op wat er gebeurt in het leven, maar wel op hoe je omgaat met de situatie. 

Op naar Malmö…

Nog 1,5 maand en dan gaan we naar het WK in Zweden! Wait what? Het WK? In Zweden? En wie is we?

Even bij het begin beginnen

Ongeveer drie maanden geleden kwam Martijn bij Sebas, Carly en mij aan met het NK functional fitness. Dat werd dit jaar voor het eerst georganiseerd. Via het NK functional fitness kan je jezelf als individu of met een team plaatsen voor het WK functional fitness in Zweden. Het WK heeft vorig jaar ook al plaats gevonden, maar dit is het eerste jaar dat Nederland mee doet. Omdat het het eerste jaar is en het bereik nog niet zo groot was, dachten we destijds wel dat het realistisch zou zijn om ons te kwalificeren voor het NK. Er gingen na de online kwalificaties namelijk vijf teams door, waarna er één door zou gaan naar het WK, in Zweden dus. Met deze instelling gingen wij op de valreep de workouts voor de kwalificaties in.

Op de laatste dag van de kwalificaties deden we alle drie de workouts op één dag, meer tijd hadden we namelijk niet. Sommige workouts individueel en sommige in teamverband, waarvan een zelfs synchroon! Alles wat we hadden hebben we toen gegeven en werd vast gelegd op camera (dit is vaak een vereiste). Hopelijk was het genoeg…

De volgende dag

De dag er na werden de scores van de kwalificaties bekend gemaakt door middel van een leaderboard. En wat bleek, we waren door! Niet alleen naar het NK, maar ook naar het WK. Hoe dit heeft kunnen gebeuren kan ik zelf ook nog niet helemaal bevatten, maar wat al snel duidelijk werd is dat wij het enige team waren die deel hadden genomen aan de kwalificatie! En daarmee automatisch ‘Nederlands kampioen’ waren geworden. Alleen individueel waren er meerdere atleten die zich hadden aangemeld.

Het Nederlands Kampioenschap

Ondanks dat we dus sowieso al door waren naar het WK, en geen concurrentie hadden, mochten we gelukkig toch meedoen aan het NK dit jaar. We deden ieder individueel mee aan het NK en deelden met zijn vieren een heat, wat toch nog een beetje team gevoel creëerde. Het NK is inmiddels een paar weken geleden, ik ben een beetje aan het idee gewend dat we écht naar het WK gaan en ondertussen is het ook wel algemeen bekend dat het gaat gebeuren, dus was het tijd om erover te gaan schrijven. Dit bizarre verhaal is namelijk te bijzonder om zo te laten gaan.

De voorbereidingen zijn inmiddels in volle gang en maandag beginnen we met een nieuw schema om de laatste 1,5 maand in te gaan, over een week gaan we een weekje op trainingskamp in Malta. Daarnaast moet er nog van alles geregeld worden voor het WK. De aankomende weken zal ik wekelijks een dagboek bijhouden waarin ik schrijf over de weg naar het WK. 

Want eerlijk is eerlijk, deze once in a lifetime opportunity maakt me enthousiast, trots, maar ook een beetje angstig. Ik vind mezelf nog lang niet goed genoeg om aan zoiets groots deel te kunnen nemen, sterker nog dat ga ik misschien (waarschijnlijk) nooit worden! Maar deze ervaring kan ik niet aan me voorbij laten gaan toch? Bovendien vind ik het zo bijzonder dat ik dat mag delen met mijn (inmiddels) goede vrienden en buddy’s Martijn en Carly, maar zeker ook met mijn grote liefde Sebas. Zien jullie het al voor je? Als het WK functional fitness over jaren misschien wel een Olymische sport is geworden, wij tegen onze kinderen kunnen zeggen ‘’ja, daar hebben je ouders vroeger ook gestaan, samen’’. Ik kan het zelf nog niet geloven en heb geen idee wat er op me af gaat komen de komende maanden, maar ik weet wel dat ik ieder moment in me op ga nemen en er eindeloos van ga genieten. En misschien ook een beetje huilen, maar ook dat hoort er bij… toch? 

Hebben jullie tips of vragen voor mij en/of mijn teamleden? Stuur dan gerust een berichtje want we kunnen alle hulp gebruiken!

On to great adventures…

De Open 2019 zit erop! De laatste workout van dit jaar bestond, net als alle jaren ervoor uit veeeel thrusters! Deze keer in combinatie met chest to bar pull ups, een slopende variant! In ieder geval voor mij…

Zo snel mogelijk moest je, met een time cap van 20 minuten , de volgende workout afmaken:

33 thrusters, 33 C2B pull ups

27 thrusters, 27 C2B pull ups

21 thrusters, 21 C2B pull ups

15 thrusters, 15 C2B pull ups

9 thrusters, 9 C2B pull ups

Ik wist dat ik voor deze workout niet ging afmaken in 20 minuten en daarom alle tijd nodig zou hebben. Maar dat was oké. Wat ik van tevoren niet helemaal had voorzien, was dat mijn ademhaling al na drie minuten zoek zou zijn. 

Je begrijpt dat dat nog 17 lange minuten werden, met alle mentale ongemakken van dien. Mijn score was oké, maar mijn doel had ik niet bereikt. Ik deed mijn eerste poging pas op zondag en mede daardoor had ik maar een poging om een score neer te zetten voor 19.5. 

Deze laatste workout was eigenlijk wel een allesomvattende samenvatting van mijn prestaties in de Opens dit jaar. Goed gevochten, maar de omstandigheden waren niet bepaald rooskleurig. Ik ben niet echt ontevreden over mijn prestaties, maar echt trots ben ik eigenlijk maar op één workout van dit jaar. 

Met deze workout behaalde ik een 308^eplek in Nederland, waarmee ik in totaal op een 274^eplek in Nederland ben geëindigd. Zeker niet waar ik aan het begin van deze vijf weken op gehoopt had, maar toch beter dan vorig jaar. Dat is ook wat waard, toch?

Terugkijkend op deze Open heb ik niet gepresteerd zoals ik had gehoopt en daarvoor zou ik zo drie oorzaken kunnen opnoemen/bedenken. Maar redenen verzinnen waarom ik niet voldeed aan mijn eigen verwachtingen, voelt op dit moment als excuusjes maken. En daarvoor ben ik niet begonnen met schrijven. Om beter te worden moet ik harder werken. Niet lullen maar poetsen.

Ik ben dit blog begonnen omdat ik dolgraag beter wil worden, maar dan bedoel ik ook écht beter. Ik wil de uitdaging aangaan en ervaren, met alle ups en downs die erbij horen, ik wil mijn ‘journey’ met jullie delen. Ik wil zoveel mogelijk mensen inspireren! 

Al het begin is moeilijk, dus ik zie het positief in. Dit jaar is het tijd om mijn dromen achterna te gaan. Het jaar zal gevuld zijn met kilometers roeien, heavy weights, mental breakdowns, misschien zelfs wel meerdere kilometers rennen en alles wat er bij ‘the road to RX’ komt kijken. Nog 47 weken om me voor te bereiden op volgend jaar! 

Week 4, check! Eindelijk een workout die mij wat meer lag! Vorige week sprak ik uit dat ik niet presteerde zoals ik bij voorbaat gehoopt en zelfs verwacht had van mezelf. Deze workout kon ik dat gelukkig weer een beetje rechtzetten. 

De vierde workout van de Crossfit Games Opens bestond uit twee delen, met burpees, burpees en nog meer burpees. Met een timecap van 12 minuten moest je eerst drie rondes afmaken van 10 snatches en 12 burpees over the bar. Hierna moest je (verplicht) drie minuten rust nemen. Hard gaan dus, niet stoppen tot je zwarte sneeuw ziet. Na de drie minuten rust, mocht je door met drie rondes van 10 bar muscle ups en 12 burpees over the bar. 

Een snatch is een oefening waarbij je een halter van de grond naar een overhead positie moet brengen. Een snatch uitleggen met woorden is lastig, als je nog niet weet wat het is, bekijk dan hier wat deze oefening (en de rest van de wod) inhoud. 

Een burpee kennen we waarschijnlijk allemaal. In deze workout kwam er een andere variatie van de burpee, namelijk de burpee over the bar. Hierbij doe je een burpee, in plaats van dat je een sprong op je plek maakt terwijl je boven je hoofd in je handen klapt, maak je nu met twee voeten tegelijk een sprong over de bar. Deze vermoeiende oefening zorgt ervoor dat je je ademhaling al snel als sneeuw voor de zon verdwijnt.

De combinatie van deze twee oefeningen doet zeer en zorgt ervoor dat je na deze drie rondes erg blij bent met die drie minuten rust. Voor mij waren die drie minuten precies genoeg om even bij te komen en op te laden voor het volgende deel van de workout: bar muscle ups. 

Mijn bar muscle ups zijn niet zo steady, en ondanks dat ik ze al meerdere keren gedaan heb, zou dit de eerste keer worden dat ik bar muscle ups zou doen in een WOD. Spannend dus, want hoe zou het gaan met een lichtelijk vermoeid lichaam? Ik ging de workout zelfverzekerd, doch met een lichte spanning in. Ik wist dat ik er wel minstens één bar muscle up uit moest kunnen persen. Maar stiekem hoopte ik op meer.

De eerste poging deed ik op vrijdag. Met een tiebreak van 5.44 kwam ik aan bij de bar muscle ups. ‘’Hard zwaaien Eva, en als je boven bent kijk je gewoon naar beneden’’ sprak ik mezelf toe. Little did I know dat ik zo hard naar boven zou vliegen, dat ik mijn neus stootte toen ik naar beneden keek. Dat ging iets makkelijker dan gedacht..  Mijn neus stootte ik zo hard dat ik er een bloedneus aan over hield.. classic!  Dat kon me niks schelen, het deed wel pijn, maar ik was zo blij dat ik de eerste gedaan had! Daarna volgden er nog 3, waardoor ik uitkwam op 4 bmu in totaal!

Ik was tevreden, maar het voelde alsof ik beter kon. Zondag was het tijd voor poging nummer 2. Mijn tiebreak verbrak ik met 22 seconden(!) waarmee ik uitkwam op 5.22. Dit was goed, als ik nu 4 bmu zou doen zou ik mijn score al verbeterd had. Na drie minuten rust was het tijd om te shinen. 

Mijn eerste poging ging redelijk goed, maar voelde minder makkelijk als de vorige keer. De tweede poging zwierde ik per ongeluk met mijn voet tegen de zijkant van het rek, NO REP! Na een paar keer ademhalen sprong ik in de bar voor de derde poging. MIS. Hier sloeg de paniek toe. ‘’Wat nou als ik geen 4 muscle ups haal?’’ Dan was alle pijn en moeite en de verbeterde tiebreak van net voor niks geweest. Ik vloekte even hardop (oeps) en probeerde mijn negatieve gedachtes de baas te blijven. Poging 4 herpakte ik mezelf, voor ik het wist was ik boven. ‘‘Dat waren er al 2, nu nog 2 en dan heb je verbeterd’’ dacht ik bij mezelf. Op dat moment had ik nog 2 minuten en 10 seconden over, dat moet haalbaar zijn. Ik hou een kleine speech voor mezelf en probeerde er nog één, ook deze was mis. ‘‘Hard swingen en dan naar beneden kijken, HARD swingen en naar beneden kijken, stoot die neus maar’’ zeg ik nog een paar keer tegen mezelf. Ik doe de beweging een keer terwijl ik op de grond sta om mezelf er nogmaals aan te herinneren. Ik spring en swing zo hard als ik kan, YES, dat was rep 3. ‘´Nog zo een, even ademhalen en dan doe je het gewoon, jij kan dit.´’ Het spookt allemaal door mijn hoofd voordat ik mezelf de bar in werp. Het lukt, ik heb verbeterd. Er valt een last van mijn schouders en ik heb nog een minuut over. Nog één muscle up, of misschien zelfs wel twee is haalbaar. Ik maak nog een paar keer de beweging die ik moet maken als ik boven ben, op film ziet dit eruit als een beroerde buiging, maar who cares, het helpt! Muscle up nummer 5 is gedaan en ik krijg een grote grijns op mijn gezicht. Nu heb ik écht verbeterd. Carly, Martijn en Sebas staan met zijn drieën voor me te juichen, wat moest ik toch zonder deze mensen! Ik doe nog een zesde poging en ik faal, maar het maakt niet meer uit. Ik heb mijn oude score verbeterd én een mentale strijd van mezelf gewonnen. 

Ik eindigde met deze score op een 178^eplaats in Nederland, mijn beste finish tot nu toe. Overall sta ik in Nederland nu op een 307^eplek, nog onder mijn streven , maar wie weet wat de laatste workout ons brengt…

Week 3 is voorbij, we zijn al over de helft van de Open! Wat er goed gaat, maar misschien nog wel belangrijker, wat er eigenlijk niet zo goed gaat. Dat waren vorige week de ‘double unders’, die week er voor was ik gewoon niet fit, en deze week kwam ik mezelf tegen bij de handstand push ups. Eerlijk is eerlijk, ik had eigenlijk gedacht dat ik het beter zou doen dan wat ik tot dusver gepresteerd heb.

Een handstand push up is een oefening waarin je jezelf opdrukt terwijl je op je handen tegen de muur staat. Bij een gewone handstand push up mag je jezelf nog omhoog schoppen. Deze keer moest de handstand push up ‘strict’ zijn. Dit betekent dat je niet mag schoppen en jezelf slechts mag uitduwen. Je begrijpt dat dit ontzettend veel kracht kost! Daarnaast is het ook belangrijk dat je de rest van je spieren, zoals je core ook goed aanspant tijdens deze oefening. Naast kracht is techniek dus ook van belang. 

De workout begon met overhead walking lunges, hierbij hou je een dumbell, voor de vrouwen 15 KG, met één arm boven het hoofd. Dit kost aardig wat balans en is natuurlijk zwaar voor je benen, maar ook je schouders krijgen het te verduren met deze oefening. 

Wanneer je 200 ft (60 m) gelopen had, mocht je door naar de box step ups. Deze moesten ook met de 15 KG dumbell uitgevoerd worden. Wanneer je de dumbell in je handen houd wordt het extreem zwaar voor je onderarmen en schouders, het handigste is dus om de dumbell in je nek te leggen. Dit kost je een stuk minder kracht. 

Wanneer je 50 dumbell step ups voltooid had was het pas tijd voor de strict handstand push-ups. Dit is iets waar veel mensen, waaronder ik, op vast lopen. Daarom hebben ze na de box step-ups een ‘tiebreak’ ingevoerd. Dit betekend dat je de tijd waarop je klaar bent met de box step ups moet noteren. Onder de mensen met dezelfde score, word je dan beoordeeld op je tiebreak. 

De handstandpush ups kreeg ik er helaas niet uitgeperst, het was gewoon te zwaar. Erg zuur als je je bedenkt dat ik deze enkele maanden geleden nog wel gedaan kreeg. Ook wel weer begrijpelijk als je eraan denkt dat ik de laatste 5 weken mijn armen en schouders heb moeten ontzien (Op de Opens na dan..) vanwege geïrriteerde onderarmen. Ook dat hoort helaas bij de sport. 

Ik eindigde mijn workout met een score van 90 reps en een tiebreak van 5.44 min. Zo werd ik weer wat wijzer; mijn strict handstand push-ups hebben óók nog wat werk nodig. Die score leverde mij een 340^eplek op onder de dames in Nederland. Tot nu toe plaats ik me iedere week weer wat hoger, laten we hopen dat dat zo blijft!

Om deze blog af te sluiten wil ik nog even kwijt hoe trots ik ben op mijn vriend! Sebas begon de Opens niet zo lekker met een 218^eplek in Nederland, herstelde met een 22^eplek in 19.2 en presteerde het om 9^e(!!!) van heel Nederland te worden met de laatste workout! Hij kwam door alle 50 handstand push-ups heen en presteerde het zelfs nog om enkele meters handstandwalk te maken. That’s my man! Hij staat nu in totaal 50^evan Nederland. Eindigen in de top 50 is zijn doel voor dit jaar. Ik denk dat dat hem wel gaat lukken! 

Sinds ik ben begonnen met CrossFit zijn speed ropes en ik niet al te beste vrienden. Ik begon met single unders, wat me al de nodige moeite kostte. Laat staan de double unders die ik daarna onder ogen moest komen. Vorig jaar in de Opens waren mijn benen rijkelijk voorzien van rode en pijnljke striemen. Dat heb ik dit jaar gelukkig niet meer gehad, progress!

19.2 bestond uit 25 Toes to bar, 50 double unders en 15 squat cleans. Hiervan moest je twee rondes afmaken in 8 minuten. Wanneer je dit behaalde binnen de time cap, kreeg je 4 minuten extra de tijd om nog een ronde af te maken. Zo kon je doorgaan tot 18 minuten en werden het steeds minder cleans met zwaardere gewichten. Ben je benieuwd hoe zo’n workout er nou uit ziet inclusief instructievideo’s? Klik dan even hier. 

Voor mij duurde de workout helaas maar 8 minuten. Na drie(!) pogingen in vier dagen ben ik tot 121 reps gekomen. Dat zijn 6 double unders in de tweede ronde. 

Zonde, want de toes to bar in deze workout gingen niet slecht, evenals de squat cleans met 36 KG. Ik had een goed plan. Namelijk ‘kleine’ setjes toes to bar en singles op de squat cleans. Zo kon ik zo lang mogelijk mijn onderarmen sparen en kon ik mijn ademhaling enigszins onder controle houden. Dit deel van de workout ging gelikt. 

De double unders daarentegen was gewoon gaan. Zoveel mogelijk herhalingen doen tot ik weer zou trippen. Dit verschilde van setjes van 10 tot mislukte pogingen van 1 of zelfs geen! 

Nu ben ik wel benieuwd, maak jij altijd een game plan als je een WOD gaat doen? 

De tweede week van de Opens zit erop, uiteindelijk behaalde ik met deze workout een 329^eplek in Nederland, wat me ‘overall’ een 394^eplek in Nederland en 31.973^eplek wereldwijd oplevert. Dat is in ieder geval al beter dan de eerste week. Laat de rest maar komen…

Oh en, will work on double unders everyday until summer!

It’s a wrap! De eerste workout van de 2019 Opens zit er op. Voor degene die nog niet zo bekend zijn met CrossFit, laat me je uitleggen wat de ‘CrossFit Games Opens’ is. De Opens is een jaarlijkse online competitie waar wereldwijd honderdduizenden mensen aan mee doen. 

Voor de wereldtop is dit dé kans om zich te kwalificeren voor de ‘CrossFit Games’. Voor de rest van de wereld is dit een leuke manier om je fitness te testen. De Opens duren vijf weken, waarin iedere week, op donderdag een workout gepubliceerd wordt. Je hebt dan tot dinsdag om de workout uit te voeren en te filmen. Je score log je vervolgens online, waarna je op het leaderboard verschijnt. Wanneer je jaarlijks meedoet is het ook een goede maatstaaf om te kijken of je het afgelopen jaar vooruitgang geboekt hebt. Voor mij is dit het tweede jaar dat ik mee doe en ik heb er ontzettend veel zin in!

Om je een indicatie te geven van 2018, ik werd toen:

43.282e wereldwijd (i know…) &

350e van Nederland

WORKOUT 19.1

De eerste workout van de opens bestond uit wall-balls en roeien. Een AMRAP (as many rounds or reps as possible) van 15 minuten waarin je zoveel mogelijk rondes moest halen van 19 wall-balls en 19 calorieën roeien. 15 minuten is relatief lang voor een workout met slechts twee movements. In deze workout is het dus van belang om goed te ‘pacen’. Je wilt natuurlijk niet te hard gaan en er na 5 minuten al af liggen. Toch is dit wat er bij mij wél gebeurde.

Met een goed uitgedacht plan begon ik aan de 15 minuten, ik zou alle wall-balls zo lang mogelijk unbroken doen, om vervolgens tot rust te komen op de roeier. Als ik rond de 900 calorieën per uur zou blijven roeien zou dat goed moeten komen. Ik kwam er lekker in en de eerste twee rondes vlogen voorbij.

Tot ik in de derde ronde aan de wall-balls begon, ik deed deze nog unbroken maar was mijn ademhaling aan het einde van de set helemaal kwijt. Opeens was het op, ik kon niet meer op adem komen op de roeier en bleef maar malen in mijn hoofd. Ik wou het liefst stoppen, maar ik wist dat dit geen optie was. Het was al zondag en het was pas mijn eerste poging. Vanaf daar ging het allemaal bergafwaarts. 

Mijn eerste wall-ball was een no-rep en liet ik de bal weer op de grond vallen. De moed zakte me in de schoenen en ik was nog maar op 7.30 minuten, nog maar op de helft. Uiteindelijk wist ik mezelf bij elkaar te rapen en de wall-balls in twee setjes af te ronden, een set van negen en een set van tien. In die ronde op de roeier ging het mis, ik voelde me als een vaatdoek en vroeg Sebas om een dextro. What was I thinking? De volgende twee minuten spendeerde ik met een half verkauwde dextro die ik niet weg gewerkt kreeg en had ik een droge mond vol dextro poeder, gadver! 

Uiteindelijk eindigde ik met een set wall-balls verdeeld in 4(!) sets en een eindspint van 50 seconden op de roeier, die ik er uit wist te pushen door de cheers van Carly en Sebas. 

Ik weet niet wat er mis ging in deze workout, maar helaas horen ook dit soort dagen er bij. Het gaat niet altijd zoals je gepland hebt, het enige wat je dan kan doen is doorzetten. Ondanks dat ik niet de score heb neergezet waar ik op gehoopt had, ben ik wel trots op m’n ‘effort’. Wel 20 keer heb ik er aan gedacht om te stoppen! Helaas was er voor mij geen tijd voor een re-do, en moest ik mijn score wel loggen.

Met 5 rondes + 9 calorieën roeien eindigde ik met een score van 218 reps. Dit leverde me een wereldwijd een 38.376e plaats op en in Nederland eindigde ik als 571e.

Lesson learned: neem NOOIT dextro midden in een workrout.

Op naar 19.2!